خدا حافظ گل لادن . تموم عاشقا باختن

ببین گریه هام از عشق تو . چه زندونی برام ساختن

خدا حافظ گل پونه . گل تنهای بی خونه

لالایی ها دیگه خوابی به چشمونم نمی شونه

یکی با چشمای نازش دل کوچیکم رو لرزوند

یکی با دست ناپاکش گلای باغچمو سوزوند

تو این شبهای تو در تو . خدا حافظ گل شب بو

هنوز آوار تنهایی داره می باره از هر سو

خدا حافظ گل مریم . گل مظلوم پر دردم

نشد با این تن زخمی به آغوش تو برگردم

نشد تا بغض چشماتو به خواب قصه بسپارم

از این فصل سکوت و شب غم بارونو بردارم

نمی دونی چه دلتنگم از این خواب زمستونی

تو که بیدار بیداری بگو از شب چه می دونی

تو این رویای سردرگم . خدا حافظ گل گندم

تو هم بازیچه ای بودی . تو دست سرد این مردم 

خدا حافظ گل پونه . که بارونی نمی تونی

طلسم بغضو برداری . از این پاییز دیوونه

خداحافظ 

ما همسایه اشکیم با دل تنگ !

گر لبی خنده کند یاد شما می افتیم

بگذار سرنشت هر راهی که می خواهد برود

ما راهمان جداست

بگذار این ابرها تا می توانند ببارند

ما چترمان خداست

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد

آنچه داشت زبیگانه تمنا می کرد

وعد وصل به فردا دهی میدانی

هر که امروز تو را دید به فردا نرسد

 آنقدر از زندگانی دلگیر وسردم که

روزی اگر بمیرم مرگ خود را جشن می گیرم

کاش می شد حرفی از (کاش میشد)هم نبود

هرچه بود احساس بود و عشق بود ویاس بود

تو گل سرخ منی تو گل یاسمنی تو چنان شبنم پاک

سحریتو بهاری نه بهاران از توست

شاه نشین قلب من تکیه گه خیال توست

اگر چه دورم از برت ولی دلم بیاد توست

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

شبی از سوز گفتم قلم را

                     بیا بنویس غم های دلم را

قلم گفتا برو بیمار عاشق

                     ندارم طاقت این بار غم را

اگر یاد گلی کردی نگاهی بر رخ خود کن

اگر یاد خزون کردی نگاهی جانب ما کن

تو به پاکی عقیقی،مثل دریاها عمیقی،مثل گریه

مرحم زخم ،مثل تنهایی رفیقی

در مرام ما نباشد وفاداری به دوست

جان دهم بهر رفیقی که وفاداری از اوست

ساده ترین کار جهان اینست که خود باشی

دشوارترین کار جهان اینست که کسی باشی که

دیگران می خواهند

                     سخن عشق را در عمق نگاهت خواندم......

                     وصدای محبت را در کوچه باغ آشنایی مان شنیدم

                     برایت گریستم.........

                     و به یادت خندیدم...........

                     و به نشانه وفاداری دفترم را بنامت نوشتم........

                     و نامی به اندازه عشقت برایت برگزیدم..........

                     و آن را به صفای دلم پیوند زدم..........

                     پژواک افسرده صدایم را به گوشت رساندم

                     تا تو را بیابم ولی نه...........

                    انگار هنوز عشقم به صداقت باران و به پاکی آب

                     نرسیده است تا قناریها خوش آواز دلت شعر وصال

                      برایم بخوانند.

 لحظه لحظه انتظار را با عشق تو می گذرانم و هر لحظه نام زیبای

تو را زیر لب زمزمه می کنم ، قلب عاشق من فقط تو را می خواهد

و فقط به خاطر وجود توست که می تپد ، روزی که بخواهند مرا از تو

 جدا کنند قلب من نیز برای همیشه از تپش باز خواهد ایستاد.

از راه دور تو را می پرستم ای قبله امید من.....

از راه دور به تو عشق می ورزم تا دیگر این فاصله ها را احساس نکنی ....

از راه دور درد و دلهای خودم را به تو می گویم ....... و تورا در آغوش محبتهای

خودم می فشارم آری از همین راه دور نیز می توان دست

در دستانم بگذاری...... و با هم قدم بزنیم ......

به خواب عاشقی می روم تا این رویا برایم زنده شود .......

خاطره هایمان را همیشه در ذهنم مرور می کنم و هیچگاه نمی گذارم خاطره های

لحظه دیدارمان از ذهنم دور شود........ این فاصله ها را با محبت و عشقم از بین می برم

و کاری می کنم همیشه احساس کنی در کنار منی .............

و این است برایم یک خواب عاشقانه خواب نگاه به چشمان هم ، خواب با هم بودنمان

آری واین است یک فاصله عاشقانه

گفته بودم که اگر بوسه دهی توبه کنم

که دگر بار از این خطاها نکنم

بوسه دادی چو برخاست لبت از لب من

توبه کردم که دگر توبه بیجا نکنم

خدایا طاقت هجرش ندارم تو میدانی که او را دوست دارم

شده در زندگی لیلای عشقم و من مجنون عشقش در دیارم

خانه های جدول زندگی ام را دستان مهربانت یک به یک

پرکرد!رمز جدول چنین بود " دوستم بدار"

ویلیام شکسپیر میگه: کسی رو که دوستش داری ازش بگذر اگه قسمت تو   

                             باشه بر میگرده اگر هم برنگشت حتما از اول ماله تو نبوده.

مرا دردیست اندر دل اگر گویم زبان سوزد

اگر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد

منجم کوکب بخت مرا از برج بیرون کن

که من بعد طالع ام ترسم از آسمان سوزد

تا از توجدا شده است آغوش مرا

از گریه کسی ندیده خاموش مرا

در جان و دل و دیده فراموش نه ای

از بهر خدامکن فراموش مرا

عشق در دل شده پیدا،چون تو پیدا شده ای

لب غمگین شده خندان، که تو با ما شده ای

همه هیچم شده هستی، شب تارم لب گورم

دل زارم شده مجنون، که تو لیلا شده ای 

من نه عاشق بودم،نه محتاج نگاهی که بلغزد برمن،من خودم بودم و یک

                              حس غریب که به صد عشق و هوس می ارزد......!!!!!

سهم من از دوری تو چیزی جز دلتنگی به اندازه دریاها، نگاهی تاریک همچون

 شب های بدون مهتاب و لحظه های که ثانه ثانه می گذرند نیست . پس ای دوست 

                          بشنو صدای دلتنگی مرا........... 

                           ای عزیز جان من

                        من برای مرگ خود یک بهانه می خواهم

                        یک بهانه ی پوچ عاشقانه می خواهم

                                                             از غمی که می دانی با تو بودنم مرگ است

                                                             بی تو بودنم هرگز

                                                              گر بهانه این باشد من بهانه می گیرم

                                                              عاشقانه می میرم

دستم بوی گل میداد......ومرا به جرم چیدن گل محکوم کردند.......اما کسی

                               فکر نکرد که شاید من گلی کاشته باشم.

ما را به دعا کاش فراموش نسازد،

رندان سحرخیز که صاحب نفسانند

    دوستم داره ؟

    نه دوستم نداره !

    شاید دوستم داشته باشه ؟

    نه فکر نکنم دوستم داشته باشه !

    حتمآ دوستم داره ؟

     نه نداره !

     اما...........................

               من دوستش دارم خیلی زیاد

ای سرچشمه محبت

                         ای عشق واقعی

چگونه ستایشت کنم

                        وقتی قلبت از محبت بی نیاز است

چگونه ببوسمت

                       وقتی عشقت در وجودم جاری می شود

بگذار نامت را تکرار کنم

                      که نامت دلنشین و زیباست

                      چه داشته ای که مرا اینگونه طلسمم کرده ای

                      من اینگونه نبودم تو عشق را با من آشنا کردی

                      هوای دلم را با طراوت کرده ای

                      با تو به آسمان به بیکران پرواز می کنم

                      پس بدان دوستت دارم

                     گرچه پایان راه را نمی دانم 

   جای برای من گنجیشک زیاد است ولی من

    به درختان خیابان تو عادت کرده ام

شب آمد روزگار دل تمام است

به دستت اختیار دل تمام است

من از چشمان تو خواندم روز آغاز

که با این عشق کار دل تمام است

عاشق باش چون این راه مقدس است

وپایان راه شیرین تر از

گذشته است..

روزگاری بر درختی تکیه کرده بودم ، ناگهان کبوتری

زیبا آمد و گفت چرا اینجا نشسته ای ؟ گفتم میخواهم نامه ای

برای یارم بنویسم . گفت بنویس!!! گفتم قلم ندارم گفت

از پرم در بیار ، گفتم کاغذ ندارم گفت بر روی پر سفیدم

بنویس گفتم مرکب هم ندارم ، گفت مرا بکش و

با خونم بنویس